Mokums

Over een oud lijk gesproken

Ze is overleden, haar man ook. Dus we kunnen rustig even wat roddelen over Brigitte en Jan, ze hadden geen kinderen en voor zover ik weet geen enkel contact met familie. Als je Brigitte op zijn Amsterdams uitspreekt kun je vast wel iets verzinnen wat daar op rijmt, je weet gelijk waarom ze op ons zo'n enorme indruk maakte.

Ik praat over decennia geleden, Ger en ik schuimden regelmatig de straat af, elke cent die we binnenharkten werd verdeeld onder enkele horecaffers. De meeste kroegen in het centrum kunnen we wel uittekenen, maar we hadden natuurlijk zo onze favorieten. De Gaeper in de Staalstraat, daar hebben we denk ik het gehele pand wel betaald. Bij 't Hooischip (noemen wij nog altijd de Hooiboot) kwamen we ook meer dan 'af en toen' en Oporto bij het Damrak werd zelden overgeslagen.
Maar we hadden ook wat 'gekke' plekjes.

Zo kwamen we graag bij 'Het Gebed Zonder End', om de hoek bij de Nes, de tent bestaat niet meer dus kan ik nu ook wel rustig bekennen dat Ger zo handig was dat we daar gratis tafelvoetbal speelden. Ger kon met een trucje de ballen tevoorschijn toveren zonder er een gulden voor te hoeven betalen. Dat men dat nooit door heeft gekregen is onbegrijpelijk want soms speelden we de hele avond, aan het eind lag er dus nog geen één piekie in de geldla.
Maar goed, we verteerden natuurlijk wel want het geld dat we uitspaarden zopen we op. Misschien was de uitbater wel slimmer dan wij.

Wagner Hotel

Nog zo'n leuke plek, de bar van hotel Wagner. Er zat nooit een kip dus als Ger en ik de onbedwingbare behoefte hadden te bewijzen dat we totaal niet konden biljarten gingen we naar Jan en Brigitte om het biljartlaken en de ceus te mishandelen. Gemiddeld schoten er per potje drie ballen van de tafel af maar dan gingen we op de grond gewoon verder, Brigitte vond alles best, Jan vond het allemaal wat minder.
Jan was een Amsterdammer, postuur Peter Beense, gezicht altijd op onweer en had het niet zo op jonge jochies die tegen zijn vrouw aan zaten te kleppen.

Maar Brigitte zag het wel zitten. Zij was een stuk jonger als Jan, kwam uit Duitsland en als ze de hoek om ging zag je eerst twee bergen waar zij zelf achteraan stiefelde. Brigitte had de broek aan, als Jan een vervelende opmerking maakte (en daar kon je op wachten als Ger en ik binnenliepen) dan stuurde ze hem weg. Hij dook dan ergens de kroeg in en ondertussen zopen wij zijn winst op want van Brigitte hoefden we de helft niet te betalen, ze vond het gezellig als we langskwamen en Ger en ik waren (en zijn) altijd opgeruimd en dus gezellig.
Als we voldoende moed hadden verzameld stortten wij ons op de biljartballen. Zo'n potje of twee, drie lukte altijd wel, dan werd het vervelend want er kwam geen eind aan onze potjes want zoals gezegd, het enige wat we van bilarten wisten was dat je met de achterkant van een hengel twee witte en een rode bal moest zien te raken.
Zodra ik meer dan drie ballen op tafel zag liggen stopten we, dan gingen we nog even bij Brigitte aan de bar hangen, ik zeg het maar gelijk, verder dan dat zijn we nooit gekomen.

Vreemde eenden
Brigitte was niet voor een kleintje te vangen, maar ze had soms wel wat vreemde gasten. Haar hotel werd veel bezocht door Duitsers, haar nationaliteit zal wel een rol hebben gespeeld, maar die lui lagen steevast vroeg op bed. Ze verhuurde ook een kamer aan een jongen waarvan ze dacht dat hij misschien niet helemaal 'kosjer' was.
Op een avond hoorde ze de deur van de nachtingang, gasten hadden daar een sleutel van voor als de bar dicht was. Maar als die open was kwam iedereen gewoon via de hoofdingang, maar dit keer nam de permanente kamerbewoner toch de sluiproute. Dat was niet voor het eerst, ze had hem al eens eerder betrapt en hem gewaarschuwd dat de kamer voor één persoon was, niet voor gasten van huurders.

Ze was er niet gerust op, ook die avond niet toen hij weer via de zij-ingang naar boven ging. Hij sloop zo zacht dat ze vermoedde dat hij waarschijnlijk weer iemand bij zich had. Ze vertelde ons het verhaal van de andere keer en dat ze het vervelend vond. "Kunnen jullie niet even meelopen"?, vroeg ze met haar onmiskenbare Duitse accent.
"Tuurlijk", zeiden wij, Ger en ik waren altijd wel in voor een lolletje. En zo geschiedde het, Brigitte met haar dikke togus voorop, wij er achteraan, de centrale loper in haar hand, op weg naar het sleutelgat van de kamer.

Ger en ik moeten hetzelfde hebben gedacht, "wat gaan we aantreffen". Rommelt die gozer al met die meid of staat ze in haar blote gat af te wachten wat er gebeuren gaat of zijn ze allebei al in slaap gesukkeld? Ergens toch een beetje lullig, twee dronkenlappen en een Duitse akela die binnen komen stormen om een pleziertje te verstoren. Maar goed, Brigitte had hem gewaarschwud, de kamer was verhuurd aan hem en niet aan anderen.
Maar Brigitte had er iets niet bij verteld toen ze vroeg of we even mee wilden lopen. We werden snel ontnuchterd. Eenmaal boven ging de sleutel al rap in het slot en in een flits stonden we met zijn drieën in de kamer, de huurder zat op zijn knieën achter een vent. Verdere details bespaar ik je. De huurder was een mannelijke prostitueé die mannelijke klanten meenam naar zijn kamer.

Brigitte schreeuwde wat, de klant schoot met zijn broek halfstok via de sluiproute het pand uit en de huurder werd binnen een minuut met zijn hele hebben en houwen uit het hotel verwijderd. "Moet ie niet betalen", zo probeerden wij Brigitte nog wat tegemoetkoming te bezorgen maar nee, dat was niet nodig, "hij heeft vanmorgen een week vooruit betaald".
Tja, Brigitte had een goed gevoel voor timing.

Ger en ik zijn er daarna nog regelmatig wezen biljarten, ons in laten huren voor twee pilsjes om wat uitsmijtwerk te verrichten hebben we nooit meer gedaan. Jan overleed en Brigitte deed het hotel waarschijnlijk van de hand. Wij hebben haar lang niet meer gezien. Maar het Hotel is er nog steeds, de naam is veranderd.

Ik kreeg laatst een mailtje van iemand die het hotel heeft overgenomen, ze is voortvarend aan de slag gegaan en nodigde mij en Ger uit eens langs te komen. Dat gaan we zeker doen. Het hotel heet nu Hotel Nes en ze verzamelen foto's van vroeger, hieronder zie je ze.

Hotel Nes
Kloveniersburgwal 137
1011 KE  Amsterdam
Telefoon: 020 - 62 44 773

De foto's komen van de Facebook pagina van het hotel, die vindt je HIER.

Oeps, bloggers zijn loslopend wild voor de pers die geld nodig heeft

Het alternatief is misschien wel simpel. Iedereen gaat als een gek foto's maken van alles wat hij of zij om zich heen ziet, benoem het plaatje naar wat er op staat en stop ze in een database. Dat zou een centrale plek op het web kunnen zijn of een map in je blog. Iedereen kan die foto's gebruiken met bronvermelding of zet er je eigen watermerk in.

Ik ben benieuwd of de pers die foto's dan nog wil gebruiken. Want zeg nou zelf, de huidige journalistiek leeft voor een groot deel van wat burgers melden en inzenden. Als daar ooit voor betaald moet gaan worden of jouw naam staat in de foto dan wil ik nog wel eens zien wie er het hardste gaat schreeuwen.

>>> ...lees hier meer over copyright...

Geen Website? Voor kleine bedrijven in Amsterdam heb ik een totaalproduct, ik maak persoonlijk met u goede en eerlijke afspraken voor een succesvolle website. >>> KLIK HIER <<< Wat En Waar? De Jordaan Mokums Mataglap - knettergek Heuler - meeprater Mansjen - geld ophalen Jeremiade - oeverloos gezeur Kaskenade - druk maken om niets, ophef  >>> PLAT AMSTERDAMS <<< Wat blaadjes Happy Ending niet en wel wat je denkt Parkeerplaats Amsterdam niet echt eenvoudig Oudste huis van de stad is dat wel zo? Keizerskroon Rood, blauw of toch goud? De Lommerd snel geld lenen Nieuwsbrief schrijf je gratis in