Daklozen de straat op waar ze horen?
Wat is het doel van een samenleving? Het woord zegt het al, 'samen leven'. Dat betekent onder andere dat je je aan de regels moet houden die
we met elkaar hebben afgesproken. Eens in de vier jaar kiezen wij onze leiders om vervolgens weer vier jaar te wachten op het
volgende democratische
kruisje dat we mogen zetten.
We willen het eigenlijk ook niet anders, een gekozen burgemeester zien weinigen zitten, laat een deskundige commissie maar een goede voordracht
doen zodat we geen pias op de 'troon' krijgen.
Maar we mogen ons toch elke dag wel een mening aanmeten, uitdragen waar we minder over te spreken zijn? Daar kunnen bestuurders ook
best wel eens wat vaker naar luisteren.
Ik luister regelmatig naar radio Noord-Holland, het gaat vaak over Amsterdam en terecht, daar gebeurt het tenslotte. Onlangs bleek dat
de daklozen de sociale media hebben ontdekt. Toch niets mis mee? Ik hoor sommigen denken, wat moeten die uitzuigers met
telefoons en iPads?
En dezelfde dag werd bekend dat de gemeente Amsterdam zwaar gaat bezuinigen op dak- en thuislozen en dat de overheid een subsidie geeft aan
de Vrije Universiteit van Amsterdam voor de ambtsopleiding Boeddhisme.
Boeddhisme
Het Boeddhisme is naast een religieuze ook een levensbeschouwelijke stroming. Fout gedrag, lijden, je eigen geest ontwikkelen en in
harmonie leven zijn uitgangspunten/ doelen. Wereldwijd zijn er een half miljard Boeddhisten.
Een Boeddhist (ik ben geen kenner) wil de ontevredenheid uit de mens halen, ieder individu moet een vrije geest kunnen zijn en aan al het
lijden in de wereld moet een einde komen. Ik vind dat eigenlijk wel mooi, maar waar begint het? Bij jezelf of bij een ander? En wat moet
(lees: kun) je doen om de wereld te verbeteren?
Begin bij jezelf heb ik altijd geleerd maar ligt daar nu net niet het probleem? Iedereen is voornamelijk met zichzelf bezig, voor Boeddhisten
ligt dat genuanceerder dus is de forse subsidie die de overheid verstrekt misschien wel een mooi begin.
Maar wat je aan de een geeft moet je bij de ander weghalen als je in geldnood zit, zoals momenteel (we schrijven juni 2012) het geval
is. Er moet bezuinigd worden en de koopkracht van iedere Nederlander zal achteruit gaan. Bepaalde groepen mogen best ontzien worden, de een
zal zeggen dat dat de ouderen moeten zijn, de ander de gehandicapten of ontwikkelingshulp en weer anderen zullen van mening zijn dat het
juist de werkenden zijn die dit land op de been houden en dat zij dus zeker de rekening niet gepresenteerd mogen krijgen van de crisis.
Maar waar stuur je die factuur dan wel heen?
Ik heb wel eens een discussie met iemand gevoerd die vond dat je de bijstand kon afschaffen, iedereen die kan werken moet ook werken, er
zijn 500.000 werklozen, "er is vast wel een baantje voor de meesten te vinden", zo denken velen. Zo ook dus mijn gesprekspartner op dat moment,
totdat ik hem voorrekende dat het juist de wat rijkere burgers zijn die geld weg laten lopen naar andere landen.
Een rekensom was snel gemaakt. Stel, je verdient netto 3.000 Euro per maand. Als je een beetje luxe op vakantie gaat kost dat al
gauw 3.000 Euro. Nederlanders met een bovenmodaal inkomen gaan minstens één keer per jaar op vakantie, hebben een
auto (buitenlands merk want in Nederland bouwen we geen auto's) en kopen zich suf aan gadgets die van buiten de EU komen. Twintig procent
van het inkomen, zo niet meer, verdwijnt naar het buitenland.
Iemand in de bijstand heeft geen auto en kan ook zeker niet op vakantie naar Thailand of de Verenigde Staten. Iedere cent die hij
ontvangt komt weer terug in de Nederlandse economie. Hetzelfde geldt dus voor dak- en thuislozen. Wel doen zij een beroep op instanties
maar daar werken vaak vrijwilligers en slecht betaalden.
Als je als stad nu besluit om de subsidiekraan dicht te draaien en er koffiehuizen zoals die in de Haarlemmerstraat gesloten moeten worden
zeg je eigenlijk dat ze de straat maar op moeten. De vrijwilligers en betaalde arbeidskrachten mogen achter de geraniums gaan zitten. De
vraag is of de samenleving hiermee gediend is. Op korte termijn bespaar je weliswaar een paar centen, maar op de wat langere termijn lever
je die verdiensten weer dubbel en dwars in.
Geduld is een schone zaak
Het is geen politiek statement om te zeggen dat je voor gelijkheid bent, je wilt dat mensen niet meer lijden. Iedere Boeddhist zal beamen
dat persoonlijk welzijn begint bij het
mogen maken van keuzes, mits, uiteraard, je er niemand mee schaadt. Verreweg de
meeste dak- en thuislozen zijn angstig om zich te binden, een huurcontract aan te gaan. De drempel bij een koffiehuis dat speciaal voor
hen bedoeld is kent een lage drempel waar ze
wel gemakkelijk overheen stappen, mede omdat ze er gelijkgestemden ontmoeten.
Door hen dat te ontnemen zal hun persoonlijk welzijn zeker niet toenemen, misschien is dat wel een omstandigheid die haaks staat op de gedachte
die zit achter het verstrekken van miljoenen subsidie aan een ambtsopleiding Boeddhisme. Een Boeddhist is geduldig, hij zal geen
overhaaste bezuiniging doorvoeren maar wil vooral ook weten wat op langere termijn de gevolgen zijn.
...lees meer over de aanstaande bezuinigingen op de dak- en thuislozenzorg
HIER.
Lees hier iets over de
DAKLOZENKRANT