Mokums

Witkar

Het was een vreemde gewaarwording toen ik een witte beschuitbus door mijn straat zag gaan. Een klein geruisloos wit karretje op drie wielen. Ik was nog maar een klein kereltje en ook al waren we in het beschermde buurtje in hartje centrum waar ik woonde wel wat gewend, dit was bijna buitenaards.
De witkar was in ons midden gedropt als vervanger van de auto. En, iedereen kon hem gebruiken, het was een soort van lidmaatschap met bruikleen.

Daarom ging het dus ook mis
De bedenker, Luud Schimmelpennink, zag vijf dingen over het hoofd. Je wilt soms meer meenemen dan één persoon en je wist nooit of je witkar er nog stond. Het belangrijkste was, je had er een rijbewijs voor nodig. Toen haakten velen af want de doelgroep was nu juist niet de doorsnee rijbewijsbezitter.
Het milieu was in die tijd niet echt iets waar de gemiddelde Amsterdammer zich druk om maakte, dit aspect zou hedentendaage wel meespelen. Maar niet onbelangrijk, na een half uur was de accu leeg dus als je dan niet in de buurt van een oplaadpunt was kon je duwen. Met de tegenwoordige capaciteit is dat probleem te tackelen.

Toch was de prijs ook een drempel. Je rekende af per minuut en dat kon aardig oplopen als je vast kwam te zitten en dat gebeurde nog wel eens binnen de grachtengordel. Luud begon zeer ambitieus. Ik herinner mij nog goed dat de krakers in onze buurt dolenthousiast waren. Met een oplaadpunt op de Nieuwmarkt werd het episch centrum gekozen van de doelgroep, alleen, het parkeren van je auto was in die tijd niet moeilijk dus moest je eigenlijk je auto de deur uit doen.
Het feit dat 'auto delen' nu zo'n succes is in Amsterdam bewijst dat Luud zijn tijd vooruit was, te ver vooruit. Wat ik als grootste obstakel zie is dat je geen boodschappen kunt gaan doen en al helemaal geen mensen mee kunt nemen in een witkar. Het zal dus nooit wat worden met dit soort initiatieven als deze beperkingen niet worden opgelost.

Schimmelpennink stelde eind zestiger jaren als gemeenteraadslid voor om witte fietsen te gaan exploiteren omdat daarmee de toenemende overlast van auto's kon worden tegengegaan. Zoals ik al zei, je auto kon je makkelijk kwijt dus het hing van de gemeente af of de witkar de plaats van de auto ook maar een beetje kon innemen.
Eind zeventiger jaren voerde de gemeente een sleutelsysteem in om te kunnen parkeren. Buurtbewoners die lid werden kregen een sleutel waarmee je een beugel op een parkeerplek kon laten zakken. Maar ja, Amsterdammers neem je niet in de maling. De sleutel werd doorgekopieerd en omdat die paste op alle beugels kon iedereen weer parkeren.
En ach, als je met je auto tegen zo'n beugel aanreed was ie ook plat, dus na verloop van tijd waren alle parkeerplekken weer vrije parkeerplaatsen.

De gemeente had geen trek mee te werken met de Provo plannetjes want Provo stond voor veel raadsleden synoniem voor de kraakbeweging en daar had met behoorlijk wat mee te stellen in die tijd.

Kort hoogtepunt
De grootste successen had de witkar tussen 1974 en 1977 hoewel de club het tot 1986 heeft uitgehouden. In plaats van de 1000 exemplaren bleef de teller op 35 steken. De laatste heeft het uitgehouden tot 1988. Als je nu een witkar wilt bekijken moet je naar het museum. Hoewel, er rijdt er nog altijd een rond in de stad!

Nu wel succes!
Als je bekijkt waarom het destijds mis ging:
>>> parkeerprobleem is er nu wel, toen niet
>>> men is nu veel mlieubewuster
>>> er zijn grotere karretjes te bouwen zodat je ook wat kunt vervoeren
>>> je hebt een uniek sleutel dus je kar staat er nog als je de winkel uitkomt
>>> een rijbewijs is niet meer nodig
is de kans dat een witkarproject nu wel zou kunnen slagen groter.

Er zijn ook wel ontwikkelingen in die richting. Je ziet al veel electrische karretjes en de electirsche auto is er ook al. Nissan is een auto aan het maken die voortborduurd op de ideëen van Luud Schimmelpennink en zijn witkar.
Één ding is zeker, Luud was zijn tijd ver vooruit.

Tante Betje, weinig Amsterdams aan

Tante Betje was een import Jordanese die weigerde haar Groningse tongval af te leren. Omdat zij een 'dame van stand' was die graag met de poten in de spreekwoordelijke Jordanese modder wilde staan werd zij door Jan met de pet net zo vaak bejubeld als beschimpt.

De middenstand zag haar graag komen. Zij woonde eerst in de Willemstraat maar toen dat pand gerestaureerd moest worden verruilde zij haar riante optrekje voor een bescheidener, maar niet minder opzienbarend stekkie in het Venetiaehofje.

>>> ...lees hier wie Tante Betje was...