Mokums

GAY

Homoseksueel = je aangetrokken voelen tot personen van dezelfde sekse, mannen die op mannen vallen, vrouwen die op vrouwen vallen.
Biseksueel = geaardheid van personen die op mannen en vrouwen vallen.
Heteroseksuelen = personen die alleen op de andere sekse vallen.

Zo, voor wie het nog niet wist een aanduiding waar we het hier over hebben. De homoseksuele man wordt een homo genoemd, de homoseksuele vrouw doorgaans een lesbiënne.

De gay-scene concentreerde zich in Amsterdam met name rond het Rembrandtplein, dat is in feite nog altijd zo maar daar kom ik straks op. De eerste gay-bar is voor velen café 't Mandje, gevestigd aan de Zeedijk. Ik besteedde er onlangs nog aandacht aan (LINK.)
Het wonderlijke is dat deze tent midden in heteroland ligt, namelijk de Walletjes en misschien kon Bet van Beeren (de eigenaresse van 't Mandje) wel zo goed gedeien omdat de acceptatiegraad hoog was. Immers, drugs en seks waren de normaalste zaak van de wereld op de Zeedijk dus waarom homoseksualiteit niet?

Bet van Beeren was overtuigd homseksueel en kwam daar ook rond voor uit. Zij dulde geen discriminatie, dan ga je maar elders vertier zoeken, zo was haar devies. Bet overleed in 1967, haar zuster probeerde de zaak draaiende te houden maar ging toch snel op slot. Over het waarom doen meerdere versies de ronde dus dat laat ik maar even voor wat het is.
Na bijna dertig jaar besluit de familie na de dood van tante alsnog een gooi te doen naar 'homo bolwerk van Amsterdam'.

Dat gaat niet eenvoudig. Deels omdat de homo-scene van Amsterdam zich elders concentreert maar ook omdat Amsterdam niet langer de homohoofdstad van de wereld is en 't Mandje simpelweg te klein is voor megaparty's en dan is er nog wat. 't Mandje is ook ondekt door hetero's.

Oeps, een hetero
Was er een tijd dat homo's met de nek werden aangekeken, er zijn gelegenheden in de stad waar je als hetero liever niet komt, 'je moet er niet om vragen', zullen we maar zeggen. Daar is niets mis mee. Zo zijn er seksfeesten in Amsterdam waar vanaf minuut één dames en heren gelijk uit de broek gaan en zich compleet overgeven aan elkaars lusten, zo mogen er ook homoseksuele feesten zijn.
Toch ging het ergens mis, Amsterdam werd minder tolerant en de buitenlandse homo ontdekte dat er meer was dan Amsterdam.

't Mandje is in 2008 weer open, voor iedereen. Carrie en ik zijn er laatst geweest nadat ik er 's middags met mijn goede vriend Anton een keer was langsgelopen en Bobby, een van de mensen van achter de bar, leerde kennen.
De latere avond was er dezelfde gemoedelijkheid als die Bobby in zich heeft. Zowel Carrie als ik hebben ons prima vermaakt. Het publiek, zo wist een stamgast mij te vertellen, bestaat op een doorsnee avond voor de helft uit homo's en de helft uit hetero's. De ongedwongen sfeer en de hoge mate van tolerantie zullen op velen een uitnodigende werking hebben.

Mijn stamkroeg zal het niet worden want die heb ik al en daar is het prima toeven maar eerlijk is eerlijk, 't Mandje is een sfeervolle kroeg en ze zijn voorvechters van een verdraagzame stad.

Was het ooit anders dan?
Gay café's als Amstel Taveerne, Le Monde, Montmartre, Moor's, Metro, Palace en chez Manfred kunnen velen zich vast nog wel herinneren. Ze waren gevestigd rond de hoek Amstel/ Halvemaansteeg tot aan het Thorbeckeplein.
Met nam de Amstel Taveerne was vermaard, haast berucht misschien wel. Kende eigenlijk ook een historie van 'homo meets hetero'. Er was niets mis mee. Op de Amstel tussen de Amstelstraat en de Halvemaansteeg liepen de heroïne hoertjes die voor een paar tientjes hun klanten meenamen naar een van de obscure hotelletjes aan de gracht. Maar een paar straten verderop (Groenburgwal/ Staalstraat) was er gewoon een hoerenbuurt, daar stond tante Jenny voor de deur op klanten te wachten en op de gracht zaten ondermeer tante Sjaan en tante Bep voor het raam, rood lampje ernaast.

Tegenwoordig geldt de Groenburgwal als een van de mooiste grachtjes van de stad maar geloof me, dit was toch echt de plek waar de hoerenbuurt begon. Ome Joop handelde in tweedehands auto's, die waren zo gaar dat je ze nog niet weg zou durven geven, maar gelukkig had Joop geen verstand van auto's, dus verkocht hij ze bij de vleet.
Ome Joop moest wel want tante Jenny was zijn vrouw. De hoererij liep terug, ze moest het voornamelijk van de vaste klandizie hebben. Ome Joop ontsnapte graag, het liefst richting een homobar in de buurt. De Halvemaansteeg was drie minuten lopen.

Die verwatering tussen homobuurt en hoerenbuurt zette door tijdens de zestiger jaren, alles moest kunnen en gebeurde dus ook. De Kloverniersburgwal, Raamgracht, Staalkade en alle omringende straten en grachten gingen een soort van republiek met elkaar vormen. De tolerantie was groot, homo's kwamen, de hoeren gingen.
De verslaafde hoertjes werden door de gemeente opgepakt en de hotels gesloten. Er kwamen 'nette' gelegenheden voor terug, vaak gerund door homo's.

Weetje
Manfred Langer (wie kent hem niet) was mister homo-horeca. Later zou Ron van Roekel die plaats subtiel innemen door de 'mister Heineken' van de buurt te worden door zijn charmante voorkomen en ultieme correctheid. Van Roekel was ooit getrouwd geweest, had een kind maar trouwde later met zijn Robbie die zelf ook uit een horeca-familie kwam.
Maar Manfred deed het ongekeerde, althans, zo leek het. Hij zou trouwen met Astrid Nijgh die een megahit scoorde in 1973 met 'ik doe wat ik doe'. Lennart Nijgh, de bekende maar al lang overleden liedjesschrijver was haar man en schreef het nummer.
Manfred en Astrid waren homoseksueel en hadden beiden een relatie, er was toen echter nog geen sprake van gelijkheid voor de wet zoals die er wel was voor getrouwde stellen van verschillende seksen. Daarop besloten Manfred en Astrid met elkaars partner te trouwen. Dat werd groots gevierd.

Met het overlijden van de oudere prostituees in de Staalbuurt stierf dat vak een langzame dood, de tolerantie bleef waar homo's prima in gedeiden. Het werkte, in deze mini-staat. De verdraagzaamheid en daarmee de acceptatie was enorm.
De Halvemaansteeg werd te klein voor de homo-scene want 'tout le monde' bezocht de bars in 'gay friendly' Amsterdam. Discotheek de It (Manfed Langer) was ook inderdaad 'IT' want zelfs hetero's kwamen er graag. Totdat AIDS zijn intrede deed. De homo-scene kreeg flinke klappen en versnipperde. De Reguliersdwarsstraat zou uiteindelijk opbloeien als 'gaiety'. Sjoerd Kooistra is inmiddels overleden mar deze homoseksuele horeca-ondernemer stampte de ene na de andere gay-bar uit de grond. Na zijn dood bleef de stad met een nare erfenis zitten want de bedrijfsleiders konden de tenten niet meer runnen.
Inmiddels kruipt de Reguliersbreestraat weer uit het dal.

Zal Amsterdam weer homo-hoofdstad worden?
Dat zit er niet in en dat is maar goed ook. De nadruk leggen op de bijzonderheid van homo zijn wordt al genoeg gedaan, je ziet het aan de Gay Pride met de Canal parade (LINK 2010 en LINK 2011) Het exhibitionisme ging de boventoon voeren en de aversie onder de anders zo tolerante Amsterdammers nam toe. Sinds de degelijkheid weer terug is omarmen de Mokummers het evenement weer. Andere organisatie, het kan verkeren.

Als je streeft naar de titel 'gay capitol' maak je onderscheid. Schep daarentegen het kader waarbinnen een doelgroep zich prettig voelt en de volgelingen komen vanzelf wel, zo ging dat bij Bet van Beeren decennia geleden ook.
De politiek moet agressie tegen homo's wel blijven aanpakken en veroordelen natuurlijk anders brokkelt de verdraagzaamheid en acceptatie af.

Reguliersbuurt
De Reguliersdwarsstraat is uitgegroeid tot een plek waar duizenden homo's elkaar opzoeken, de gemeente omarmd dat en zorgt gedurende een groot deel van het jaar voor een afgesloten stuk straat. Deze zomerafsluiting, de straatherinrichting en verscherpt cameratoezicht hebben hun uitwerking, de homo-scene is back maar die is in tal van andere Europese steden ook samengekomen, misschien wel goed dat er niet één maar meerdere homo hoofdsteden zijn. Niet iedereen is gecharmeerd van de benoeming van zijn stad tot 'homocity' en juist in de luwte gaan processen (de tweede emancipatie van homoseksuelen na AIDS en HIV) harder dan wanneer je dat krampachtig probeert te kanaliseren.

Homomonument
Op zaterdag 5 september 1987 werd midden in hartje centrum (de Westermarkt) een Homomonument onthuld. Het zijn een aantal roze driehoeken die de discriminatie van homoseksuelen verbeelden tijdens de Tweede Wereldoorlog toen homo's verplicht waren een roze driehoek op hun kleding te naaien zodat zij herkenbaar waren als homseksueel.

Als je dit monument wilt bezoeken pak je een tram of bus op het CS die stopt op de Westermarkt (bijvoorbeeld tram 13.) Lopend is het vijf minuten vanaf de Dam, vraag naar de Raadhuisstraat, die begint achter het Paleis op de Dam.

Een monument doet mensen stilstaan. De Reguliersdwarsstraat het tegenovergestelde. Beiden dragen bij tot een bredere acceptatie van homoseksualiteit.

Facebook en homo's
Het gaat te ver om Facebook van discriminatie te betichten maar opmerkelijk was het wel dat een Amsterdams bedrijf dat homofeesten organiseert door Facebook geweerd werd. Talloze pogingen om met Facebook in contact te komen mislukten.
Pas toen men op de Amsterdamse zender AT5 hun verhaal kon doen plaatste Facebook de content weer terug. Er is nog voldoende werk aan de homowinkel.

KLIK HIER VOOR DE GAYPRIDE 2010

KLIK HIER VOOR DE GAYPRIDE 2011

Plantagebuurt

Het verzetsmuseum rijgt de bezetting, het verzet, de bevrijding en Nederlands -Indië fraai aaneen met beeld en geluid maar ook met unieke objecten. Een aantal overlevenden van de holocaust vertellen via beeldschermen hun verhaal.

Mijn ervaring was dat ik er langer wilde blijven dan dat ik tijd had, meestal vlieg ik in een uurtje door een museum.

>>> .....lees hier meer over de Plantagebuurt.....