Mokums

Hoertjes lijden honger op de Wallen

In diverse kranten valt op vrijdag 3 juni 2011 te lezen dat prostituees te weinig klandizie hebben, de regeltjes zo streng zijn en de bereidheid van de klant om de financiële tegemoetkoming voor seksuele handelingen te voldoen zo gering, dat sommige hoertjes honger hebben, ja, zich soms zelfs geen plaats om te slapen kunnen veroorloven.

Van dit soort berichten wordt de een misschien verdrietig omdat het schrijnende voorbeelden zijn van een maatschappij in crisis, ik vind het een gotspe dat we ons druk moeten gaan maken om eem beroepsgroep die met normen en waarden niet veel op heeft en z'n geld verdient met de onbedwingbare behoeften van de medemens.

Ik ben opgegroeid in een hoerenbuurt, dat werd gedoogd, niet dat ik daar woonde maar dat de buurvouw voor de deur stond, ook al regende het. Tante Jenny stond dan wel onder haar paraplu, te wachten op die ene klant, maar toch, ze werkte in weer en wind. Ome Joop, haar man, handelde in tweedehands auto's. Welk barrel het meest piepte en kraakte (tante Jenny of een van de schroothopen van Joop) laat ik maar even in het midden, net als tante Jenny dat letterlijk altijd deed.
En Joop niet minder, als hem naar de kwaliteit en garantie van het zesdehands vehiekel die hij verkocht werd gevraagd.

Joop was een gelukkig mens, hij zal zijn vrouw hebben geadoreerd en tante Jenny lag niet wakker van hem, die sliep waarschijnlijk als een roos als ze 's nachts de venstertjes van haar gezicht sloot. Ik ken deze twee mensen niet als ongelukkig.
Joop en Jenny hadden naast hun kleine benedewoninkie ook nog een riante boerderij maar Joop was liever in de stad. Steevast in zijn grijzige stofjas alsof hij hard moest werken die dag. Maar van werken op zich had Joop nooit gehoord. Nee, even lekker babbelen met Bob van de gracht of Johnny uit de Ververs, die allebei ook hun vrouw het 'werk' op lieten knappen. Of met ons, de overbuurtjes, of de rest van de straat.
Niemand had moeite met de hoertjes en hun pooiers, want dat waren de mannetjes natuurlijk wel.

Armoe is er nooit geweest, ik heb mijn moeder nooit een warme bak soep zien brengen naar tante Jenny omdat ze omkwam van de honger. Het was eerder andersom, in zekere zin. Als Joop weer eens zijn maandelijkse periode had (een soort van plaatsvervangende schaamte of onbedwingbare neurose, wie zal het zeggen) dan toog hij naar de Amstel of de Halvemaansteeg. Liet zich vollopen, zwaaide met zijn vinger ten teken dat de barman de glazen voor de gehele bar kon bijvullen om vervolgens laveloos op straat te belanden.
Maar steevast, de derde dag van dit ritueel, trok Joop het niet meer en moest hij gered worden. Door Jenny, zijn vrouw. Maar ja, daar werden wel de hulptroepen bij ingeroepen, Jenny ging met een of twee buurvrouwen op zoektocht. Regelmatig met mijn moeder, Beppie.

Jenny en Bep, mjn moeder dus, konden goed met elkaar overweg. Jenny bakte ze 's avonds bruin, mijn moeder overdag, die had een broodjeszaak. Deze twee 'ondernemende' types lagen elkaar dus wel. Ze waren ook zeer gewild bij de mannen, beiden blond en rond de 35 maar nog goed geconserveerd voor hun leeftijd.
De een was populair omdat ze graag meeging maar er moest dan wel worden afgerekend, de ander, Bep, omdat ze juist nooit meeging en het bij haar eigen vriend hield. Die had ook geld zat maar mijn moeder had een goedlopend bedrijf, zoals Jenny en goedliggend bedrijf had.
Enfin, de beide dames gingen dus regelmatig op zoek naar Joop om uit te vinden waar hij de door Jenny zuur verdiende centjes aan het spenderen was. Jenny 'huurde' als het ware personeel in, want Jenny zei: "hij is mijn geld aan het opmaken dus geef ik zijn centen uit".

Zowel Jenny als Joop zaten in de contante handel. Tegen cheques, creditcards, op de pof en via een acceptgirokaart werden hun diensten niet beloond. Er waren in huis dus diverse potjes want Joop vertrouwde de banken niet.
Hij verstopte zijn geld maar Jenny wist altijd wel een geheim plekkie te 'ontgeheimen'. De kroegbazen wisten het wel, als het Joops' derde dag was kon Jenny niet ver weg zijn en zou de kassa voor de tweede maal die avond rinkelen. Want Jenny vertoonde kopieergedrag, zij zwaaide al net zo lustig rond met het vingertje als dat ze Joop vaak had zien doen.

Jenny en Beppie vonden Joop zelden, die lag in de meeste gevallen thuis alweer zijn roes uit te slapen of zich af te drogen want Jetty, de bovenbuurvrouw van Joop en Jenny, pikte het niet als Joop midden in de nacht luidruchtig thuis kwam. Hij kreeg dan steevast een bak koud water van één hoog op zijn bakkes. Het maakte Joop allemaal niet uit, als hij maar aandacht kreeg.

Vrees? Weinig!
Joop was geen gewelddadig man, de andere pooiers uit de buurt die ik kende ook niet. Blauwe ogen of strompelende echtgenotes zijn mij nooit opgevallen. Degenen die het meeste te vrezen hadden waren de bikkers zelfs, tante Jenny zag ik eerder in staat Joop een paar meppen te verkopen dan andersom.
Ik vrees dat dat er tegenworodig anders aan toe gaat.

Svetlana, Amber, Julia
Hoe anders zijn de tijden geworden. Nelly, Jenny, Beppie (niet mijn moeder maar honden Bep van de gracht) Sjaan en Marion, ze speelden de hoer, zeker, maar onder hun eigenste echte naam en ze waren Nederlands en bekend. Bekend bij de politie en de buurt. Zeker, de prostitutie was toen nog illegaal, stond in het wetboek van strafrecht, maar de politie had de handen vol aan de heroïnehoertjes.
Uiteindelijk verdween de gehele straatprostituie uit het Amsterdamse straatbeeld, de dames in mijn buurt werden te oud voor het vak, de wagens piepten en kraakten aan alle kanten maar de flink uitgetestte bedden kregen voorgoed rust. De overheid zal blij zijn geweest met het verdwijnen van de 'straathandel'. Die concentreerde zich vanaf dat moment rond daarvoor door de gemeente aangewezen en ingerichtte plekken aan de rand van de stad waar ooit nog eens een familielid van Job Cohen werd opgepakt. Die kostte het zijn spreekwoordelijke kop.

Maar daarmee was de bedrijfstak natuurlijk niet verdwenen. De grenzen gingen open en als uit het niets doken er bloedmooie meiden op die amper Engels, laat staan Nederlands spraken. Ze wisten hun waren en diensten aan te prijzen en de verlangde vergoeding te vermelden maar daar was het wel zo'n beetje mee gedaan. En ach, een 'fake' kreunende vrouw klinkt in alle talen hetzelfde, als je je kwakkie maar kon afleveren.
Met de komst van Zuid-Amerikaanse en Oost-Europese meisjes van lichte zeden kwamen ook de Poolse, Russische en Servische ome Jopen, Johnnies, Bobben en Jannen. Die hadden andere gewoontes. Die gingen niet met elkaar om als ome Joop en tante Jenny. Er kwamen steeds meer geluiden dat er sprake was van vrouwenhandel en gedwongen prostitutie.

Slecht voorbeeld doet slecht volgen
In Spanje is het al lang bekend dat er op afgelegen villa's de meest vreselijke dingen gebeuren. Een Italiaanse premier staat wellicht straks terecht voor vermeende seksfeestjes, dergelijke bijeenkomsten zijn in Italië niet bijzonder, in Spanje ook niet. Die tendens is al jaren geleden overgewaaid naar Amsterdam waar je zowel 'besloten' gayfeesten als heterofeesten hebt en dan gaat het niet om onschuldig sjoelen, klaverjassen of de stoelendans.
Op die feesten gaat het er stevig aan toe, er zijn meisjes waarvan je je kunt afvragen of ze wel stemgerechtigd zijn en in welke mate er sprake van dwang is. Op deze party's lijken politie en justitie niet de vinger te kunnen leggen. Of wil ze dat misschien ook niet?
Net als dat de formeel illegale handel en wandel van Joop en Jenny ooit gedoogd werd?

Enniewee, de seksindustrie heeft lang zijn gang kunnen gaan. Daar heeft de gemeente van geprofiteerd want er kwamen hordes toeristen af op de dames. Dat Antwerpen decennia geleden al de openlijke prostitutie aan banden legde was helaas geen leermomentje voor de Nederlandse overheid, laat staan voor Amsterdamse bestuurders. Maar ineens worden er hele grachten 'hoervrij' gemaakt. Aan de gevolgen wordt niet gedacht, aan de opmerking die een welzijnswerker ooit maate 'als je hier drukt komt het daar naar boven' moet ik wel eens terugdenken. Zeker als ik nu weer berichten lees over hongerende hoertjes.

Roei het kwaad uit bij de stam, pluk niet de blaadjes van de boom
Als je werk wilt maken van mensonterende omstandigheden waar vrouwen in terechtkomen dan help je ze niet door controles uit te voeren die zinloos zijn en de klanten alleen maar op de vlucht jagen naar andere landen of het illegale circuit dat dus in alle landen van Europa bestaat. De besloten feestjes die niet zo besloten zijn als menigeen denkt.
Sluit alle ramen in Amsterdam en maak prostitutie verboden, verleg het accent naar party's, reguleer die desnoods door vergunningen en een toegangsbeleid dat controleerbaar is. Stel een portier aan die in dienst is van de overheid. Als er dan nog vrouwen en mannen betaalde seks willen weet je in ieder geval dat de kans op uitwassen (en witwassen) kleiner is.
Bijkomend voordeel is dat het straatbeeld er beter uit komt te zien en daarmee zal de gemiddelde toerist ook van allooi en verwachtingspatroon veranderen.

Als hoertjes en hun klanten geconfronteerd worden met controles neemt de klandizie af maar de dames zitten er nog wel steeds en de pooiers willen geld zien. Als de omzet daalt voelt het personeel dat als eerste, dat is in elke bedrijfstak zo. Blijkbaar zijn we zo ver afgegleden dat we medelijden krijgen met de meisjes van plezier en ze een pakje brood gaan brengen en ze 's nachts opvangen in een dak- en thuislozencentrum in plaats van dat we het probleem bij de kop pakken en die eraf hakken.

Rijk de Gooyer bezong al eens de meiden van Mokum, toen ze nog romantiek uitstraalden, zo'n liedje zou nu niet meer kunnen, want de wereld is verhard en de overheid nog even slap als destijds. Die steeds groter wordende mismatch is net zo zielig en zorgwekkend als de kop boven veel artikelen vandaag: 'Hoertjes op de Wallen lijden honger'.

Lees ook:
DE AMSTERDAMSE WALLETJES
en
HOERENBEZOEK AAN BANDEN

Michiel de Ruyter

De Ruyter leefde van 1607 tot 1676, op 20 april van dat jaar kwam hij bij een zeeslag om het leven. Hoewel hij in Vlissingen geboren is wordt hij gezien als een echter Amsterdammer. Hij was elf toen hij in 1618 als bootsmaatje de zee op ging.

Tot 1637 zou het duren alvorens De Ruyter kapitein werd, hij maakte meerdere lange tochten maar kreeg het toch voor elkaar bij drie echtegnotes meerdere kinderen te verwekken.

>>> Michiel de Ruyter

Geen Website? Voor kleine bedrijven in Amsterdam heb ik een totaalproduct, ik maak persoonlijk met u goede en eerlijke afspraken voor een succesvolle website. >>> KLIK HIER <<< Wat En Waar? De Jordaan Mokums Mataglap - knettergek Heuler - meeprater Mansjen - geld ophalen Jeremiade - oeverloos gezeur Kaskenade - druk maken om niets, ophef  >>> PLAT AMSTERDAMS <<< Wat blaadjes Happy Ending niet en wel wat je denkt Parkeerplaats Amsterdam niet echt eenvoudig Oudste huis van de stad is dat wel zo? Keizerskroon Rood, blauw of toch goud? De Lommerd snel geld lenen Nieuwsbrief schrijf je gratis in