The selfkicker
Eentje uit de oude doos, ik weet het, maar gaat het daar ook niet veelal om? MokumsNL is een site met een, voornamelijk, positieve blik op Amsterdam, er
is al gezeur genoeg. Niet dat ik niets te klagen heb maar man, man, man, het leven is zoveel leuker als je lacht.
'Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd', wie dat verzonnen heeft weet ik niet maar wat ben ik het ermee eens. Net als de lijfspreuk van
Max Tailleur: "lach om niet te huilen", wat zwaarmoedig maar Max (link) had dan ook wat psychische
bagage.
Nog zo'n mooi figuur: Johnny, beroep: podiumdichter
In 1991 overleed Johnny van Doorn in Amsterdam aan de gevolgen van kanker, hij werd 46 jaar. Op 31 januari werd hij gecremeerd, zijn as werd op 23 april
op zee uitgestrooid. Tot zover de tragische kant. Want Johnny was een etterleier, ik zeg het maar zoals het was. En in die 'eigenschap' schuilde
nu net zijn kracht, Johnny kon provoceren, het bloed onder je nagels vandaan halen en schuwde geen enkel schokeffect om zijn mening met je te delen.
Tot overmaat van ramp was hij ook nog eens zijn eigen grootste fan.
Johnny was een oorlogskind, zijn ouders en broer verhuisden vanwege de schermutselingen van Arnhem naar Beekbergen waar Johnny tijdens de
hongerwinter werd geboren. Zijn vader was een kantoorman en zijn (Duitse) moeder huisvrouw. Johnny maakte de HBS niet af en meette zich op 16-jarige
leeftijd al de bijnaam 'The Selfkicker' aan. Hij experimenteerde met geluid, Johnny droeg zijn eigen werk met verfe voor. Zijn gedichten werden
door hem zeer overdreven gebracht, soms in een theater maar ook vaak gewoon op de hoek van de straat.
In 1960 trad hij voor het eerst op voor een groot publiek toen hij in Hotel Carnegie in Arnhem met enkele anderen een avondvullend programma mocht brengen,
Johnny was toen pas 17. Twee jaar later had Johnny het helemaal gehad met het brugerlijke Arnhem en vertrok voorgoed naar de grote stad: Amsterdam trok
te hard aan hem.
Simon Vinkenoog
Simon ontfermde zich over Johnny, niet zo gek als je weet dat Vinkenoog geen mindere rebel was. Deze 'omhelzing' leidde tot een hoogtepunt in
1966 toen Johnny in Theater Carré optrad met 24 andere dichters. Met zijn vlammende optreden viel hij op, zijn naam als schrijvende, roepende
rebel was gevestigd.
Maar toen anderen zijn stijl gingen imiteren en er minder aanstoot werd genomen verslapte Johnny, hij was niet meer zo uniek en vond het eigenlijk
maar niks dat zijn gedrag meer en meer werd geaccepteerd
en gekopieërd.
1969 met Wim de Bie
'Het Ei Van Columbus'was een album dat Johnny samen met Wim de Bie (Van Kooten en De Bie) maakte. Johnny 'vertelt' zijn levensverhaal haast
onnavolgbaar door veel kabaal en muziek.
Invloed op latere goden
Begin zeventiger jaren trad hij met Cherry Duyns en Armando op in het VPRO-programma Herenleed dat langs kleine theaters trok. In de jaren daarna
liet Johnny zich verleiden door het grote geld en prees in spotjes producten aan waardoor de glans van zijn authenticiteit meer en meer verdween. Toch
behield hij een grote schare bewonderaars die hem bleven bezoeken in de theaters waar hij het vooral over zichzelf en zijn jeugd had.
Zijn dood kwam als een schok want zoals hij was er geen een en misschien is die ook wel nooit opgestaan. De manier waarop cabaretiers als Dolf
Jansen, Theo Maassen en Hans Teeuwen optreden doet sterk vermoeden dat zij beïnvloed zijn door Johnny The Selfkicker.
Biografie
Op 12 november 2009, de dag dat Johnny van Doorn 65 jaar zou zijn geworden, verscheen een biografie over hem, geschreven door Nico Keuning. 'Oorlog
en pap', beschrijft de wisselwerking tussen het verbale en het geschrevene waarbij Van Doorn volgens hem zeer de nadruk legde op de voordracht omdat
hij zijn beperkingen als schrijver kende.
Keuning: 'Schrijvend probeerde hij hetzelfde te doen als een schilder die met zijn penseel een toets op het doek aanbrengt waardoor op
een voorwerp, gezicht of in een landschap plotseling het licht schijnt. Dagelijkse tafereeltjes schetsen en die een toets meegeven waardoor
het boven de alledaagsheid uitstijgt, glans en betekenis krijgt, dat is zijn droom.
Daar zit hij uren op te zwoegen, ieder woord wikkend en wegend. Want hij heeft wel eens gezegd dat er een enorm verschil is tussen wat er in
zijn hoofd zit en wat uiteindelijk op papier terecht komt, "en hoe dat weer op die anderen, die het lezen, overkomt". Dat is, naast de
dagelijkse katers, ook een soort gevecht tegen het zuur, waar hij zijn leven lang mee worstelde.
De euforie van de droom, de gelukzalige roes, optreden voor publiek, mensen luisteren, lachen, dan glorieerde hij. Maar heel vaak zit hij thuis
aan de keukentafel. Dan is er niemand. Uit het niets, zonder respons, moet hij een verhaal oproepen. Toch is het hem gelukt'.
(Bron: http://boeken.vpro.nl/artikelen/2009/Met-Johnny-van-Doorn-aan-zee.html
Weetjes
In Arnhem aan het Brouwersplein werd op 26 september 2011 een kunstwerk onthuld, het was de twintigste sterfdag van Johnny. De plek is daarom bijzonder omdat
het recht tegenover een filiaal van V&D is, de winkel waar hij ooit voor de deur zijn werk voordroeg.
Artikel in De Gelderlander over het kunstwerk.
De Johnny van Doornprijs is een naar hem vernoemde tweejaarlijkse prijs voor 'gesproken letteren'.
Gevleugelde uitspraak van Johnny: "De geest moet waaien".
Ereplek in Mokum?
Johnny is een typisch Amsterdamse rebel, hoewel geboren in het oosten van het land trok de grote stad hem al op zeer jonge leeftijd. Hij aardde goed in
Amsterdam waar alles kon. Juist daarom misschien wel zou er ook in Amsterdam een eerbetoon moeten komen aan Johnny die met zijn zelfgegeven bijnaam
'The Selfkicker' eigenlijk een typische Amsterdammer was .